doel van mijn weblog

Deze  weblog is bedoeld voor mensen die zeer moeilijke tijden moeten doorstaan en zich afvragen of er nog licht in de donkere tunnel is. Deze weblog wordt geschreven aan de hand van realistische ervaringen waar veel zaken aan de orde zullen komen waarin lezers zich zullen herkennen. Ik hoop dat mijn weblog een hulp mag zijn voor lotgenoten. Verder hoop ik ook ervaringen van lezers te mogen ontvangen, waar anderen weer hun leringen uit kunnen trekken.

Het eerste onderwerp waarover ik wil gaan schrijven is Psychose, waarin ik mijn eigen ervaring zal vertellen.

psychose

Het leek als een slag uit heldere hemel, ja soms zeg ik nog wel eens "het gebeurde van de ene dag in de andere" Mijn vrouw, waar ik toen al 20 jaar mee samen was kwam in een psychose terecht. Zij was zelfstandig ondernemer, net als ik, maar dan in een compleet andere branche, en onze twee kinderen waren toen in de puber jaren. Van de een op de andere dag was zij zich geheel niet meer zelf. Sterker nog ze herkende mij en de kinderen niet meer. Toch wanneer ik hier later over terug denk, zie ik heel duidelijk dat dit zich al maanden van te voren heeft aangekondigd. Echter toen wisten wij zelfs niet van het bestaan van een psychose. Ze was al meerdere malen naar de huisarts gegaan omdat ze de laatste tijd erg depressief was, in huil buien uitbarstte, en vaak de realiteit niet meer onder ogen zag. De huisarts dacht dat dit alles te wijten was aan werkdruk en stress.
Maar goed daar sta je dan. Een dwangopname volgde, en zelfs 8 dagen isoleercel. Daarna een gesprek met de rechter in de inrichting, ja bijna alsof haar het werd aangerekend dat ze in die toestand terecht was gekomen. Zij verloor enorm veel aan gewicht omdat ze weigerde te eten, en geestelijk herstelde nauwelijks. Op dat moment gaan er legio vragen door je hoofd zoals:

Komt dit ooit weer goed?    Had dit voorkomen kunnen worden?   Hoe gaat dit nu verder?

Waardoor is dit gekomen?  Wat kan ik doen om haar te helpen?

Het antwoord op deze vragen heb ik gelukkig ook gekregen, ook al heeft dit vele jaren geduurd

Had dit voorkomen kunnen worden?   Waarschijnlijk wel. De huisarts had veel eerder een psychiater moeten voorschrijven omdat de klachten die mijn vrouw had, duidelijke voortekenen waren van een beginnende psychose. Zelf hadden wij nog nooit van het bestaan van een psychose gehoord, en dachten dus alleen maar aan overwerkt zijn  stress en depressiviteit.

Nu jaren later zien mijn vrouw en ik meteen wanneer er weer een psychose dreigt aan te komen. De voortekens zijn echter niet specifiek alleen op mijn vrouw van toepassing maar over het algemeen bij de meeste patiënten vergelijkbaar. Voortekens zijn bijvoorbeeld:

Men wordt op eens overmoedig, doet de dagelijkse dingen overdreven, wordt erg druk, slaapt weinig. Of net het tegenovergestelde zoals futloos, laat zich hangen, trekt zich terug van anderen. In een volgend stadium komt verwarring in beeld. In gesprekken is men nauwelijks te volgen omdat sommige dingen niets met elkaar te maken hebben, springen van de hak op de tak, vallen terug in huilbuien, fantaseren vaak over vroeger. Vaak horen ze ook stemmen in hun hoofd. In dit stadium zal een psychiater  gaan denken aan een opname. Wanneer men zo ver is dat men de voortekens snel en in een heel vroeg stadium herkent kan men vaak erger voorkomen door nauw met de psychiater samen te werken die de medicatie zal verhogen en of aanpassen. Natuurlijk geeft dit geen garantie dat men niet tot een psychose doorschiet maar bij mijn vrouw heeft het tot nu toe wel gewerkt. Zo gemakkelijk als ik het hier allemaal schrijf ligt het natuurlijk niet. Professionele hulp is een must, maar je kunt zelf ook veel doen. Daarmee komen we op het antwoord van de volgende vraag,

Wat kan ik doen om haar te helpen?

Heel veel. In de eerste plaats er voor haar zijn. Omdat wij een zeer hechte band hadden, en nog hebben, zorgde ik ervoor dat zij steeds het gevoel had dat ze bij mij een stuk vertrouwen kon vinden. Want wanneer je psychotisch bent voel je je alleen op de wereld. Vertrouwen en liefde, hoe cliché dit ook mag klinken, zijn op dat moment van wezenlijk belang. Verder heb ik tot op de dag van vandaag alles gedaan om haar zoveel mogelijk uit de kliniek te houden, zelfs dagopname of dagtherapie heb ik zoveel mogelijk tegengewerkt. Natuurlijk is haar psychiater daar niet blij mee, en terecht, want deze wilde geen risico nemen. Ik moet toegeven dat wij het geluk hebben dat haar psychiater desondanks altijd zijn medewerking heeft gegeven. En gelukkig maar want zonder zijn specialistische hulp is het onmogelijk een zo normaal mogelijk leven te leiden. Daarbij komt, dat wanneer er per direct hulp nodig is, je van deze hulp afhankelijk bent.

Waarom probeer ik haar dan uit de kliniek te houden? Zou je kunnen vragen.

Nu mijn redenatie is dat wanneer iemand verward is, en dan veel omgaat met andere verwarde mensen, haar toestand hierdoor negatief wordt beïnvloed. Het lijkt mij beter om dan zo veel mogelijk met mensen om te gaan die niet verward zijn. Hierdoor hoopte ik steeds dat herstel zou bespoedigen. Het nadeel hiervan is dat jezelf geen moment rust meer krijgt. Het is een hele klus om iemand te begeleiden die zo verward is. Zeker wanneer je dan ook nog een persoonlijke band met haar hebt.

Wordt vervolgt